از جمله تغییرات اجتماعی و جمعیتی گسترده‌ای که ایران در سال‌های گذشته تجربه نموده است، تغییر در فراوانی زنان سرپرست خانوار بوده و همین مسئله، این زنان و خانوارهای آنان را در کانون توجهات خاصی قرار داده است.

براساس نتایج سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن، سهم خانوارهای زن‌سرپرست از ۶٫۵ درصد در سال ۱۳۴۵، به ۱۲٫۱ درصد در سال ۱۳۹۰ افزایش یافته است. در کنار رشد کمی این پدیده، تغییرات کیفی در ویژگی‌های اجتماعی و اقتصادی سرپرست این گروه از خانوارها از قبیل ترکیب سنی، سطح تحصیلات و درآمد و فقر اقتصادی بخش قابل تأملی از این خانوارها، این موضوع را به مرور و بیش از پیش از یک پدیده اجتماعی نسبتاً طبیعی به موضوعی اجتماعی از جنس آسیب تبدیل کرده است. در این راستا، بررسی وضعیت موجود زنان سرپرست خانوار در ایران و ارائه‌ی تصویری دقیق و شفاف از وضعیت این قشر آسیب‌پذیر برای تصمیم‌گیری بهتر و برنامه‌ریزی امری ضروری است. در این مقاله با استفاده از داده‌های سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن به بررسی وضعیت اجتماعی و ویژگی‌های اقتصادی خانوارهای زن‌سرپرست در ایران پرداخته می‌شود. همچنین قوانین و مقررات موجود در این خصوص به اجمال بررسی می‌شود.