بهره‌وری به‌عنوان یکی از مهم‌ترین منابع رشد اقتصادی به‌شمار می‌آید که چگونگی استفاده از عوامل را در تولید محصول نشان می‌دهد. ارتقای بهره‌وری بر پدیده‌های اصلی اقتصادی، اجتماعی و سیاسی جامعه مانند تورم، سطح رفاه عمومی، سطح اشتغال و توان رقابت سیاسی تأثیرات وسیعی وسطح رفاه عمومی جامعه تاثیرات وسیعی دارد. در حال حاضر تقریباً همه‌ی کشورهای توسعه‌یافته و بسیاری از کشورهای در حال توسعه موفق، سرمایه‌گذاری‌های زیادی در جهت ارتقاء بهره‌وری در سطوح ملی، منطقه‌ای، بخشی، مؤسسات، سازمان‌ها و حتی افراد انجام داده و رشد و توسعه‌ی روز افزون خود را مدیون توجه و نگرش صحیح به این مسأله هستند. تغییر و تحولات بین‌المللی در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی از جمله تغییرات شدید تکنولوژیک، جهانی‌شدن اقتصاد و بروز شوک‌های برونزای بین‌المللی از یک طرف و تحولات سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور مانند ساختار جوان و رشد جمعیت، اجرای برنامه‌ی هدفمندسازی یارانه‌ها، افزایش آگاهی‌های عمومی و انتظارات آن‌ها برای برخورداری از رفاه اقتصادی و اجتماعی بیش‌تر، زمینه‌ساز بروز تغییر و تحولات زیادی در دهه‌های اخیر شده و در راستای تدوین برنامه‌ی پنج‌ساله‌ی ششم توسعه‌ی اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور و افزایش سهم و جایگاه بخش تعاون و خصوصی در اقتصاد و کاهش تصدی‌گری دولت، و در راستای اجرایی شدن برنامه‌ی جامع بهره‌وری کشور، توجه ویژه به مقوله‌ی بهره‌وری را به امری حیاتی برای شکوفایی اقتصاد و بهبود شرایط رفاهی آحاد جامعه تبدیل کرده است. هدف از این مقاله بررسی روند بهره‌وری در بخش‌های مختلف اقتصاد ایران در فاصله سال‌های ۱۳۷۶ تا ۱۳۹۰ براساس آخرین گزارش منتشر شده توسط سازمان ملی بهره‌وری ایران است.