موضوع رفاه در پیشرفت جامعه مؤثر بوده و بر عوامل سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن تأثیر فراوانی دارد و تا جایی که دلیل اهمیت موضوع رفاه خانوارها، برنامه‌های توسعه‌ی اقتصادی نیز بر آن تأکید اساسی نموده‌اند. دیدگاه‌های متفاوتی در مورد رفاه وجود دارد و هر یک از مکاتب، محققان و اندیشمندان به فراخور زمینه‌های عقیدتی، ذهنی و محاسباتی خود از ابعاد مختلفی بدان پرداخته‌اند. به‌عنوان مثال، لیبرال‌های کلاسیک که اولین ارائه‌کنندگان بحث جدی در مورد رفاه به شمار می‌روند؛ حدود معنایی این مفهوم را محدود به کامیابی و آسایشی می‌نمایند که افراد در مبادلات بازار به دست می‌آورند و تولید کالاهای ضروری عامه موجب به وجود آمدن آن می‌شود. از شاخص‌های مورد استفاده لیبرال‌های کلاسیک می‌توان به شاخص هزینه یا ضریب اِنگِل برای محاسبه‌ی سطح رفاه اشاره نمود. بر این اساس، ارنست اِنگِل (آماردان آلمانی قرن نوزدهم) به این نتیجه رسید که با افزایش درامد خانوارها، سهم مخارج خوراکی مصرف‌کنندگان در بودجه‌ی خانوار کاهش می‌یابد (قاسمی اردهایی، ۱۳۸۷). ضریب اِنگِل یکی از شاخص‌هایی است که برای بررسی سطح رفاه خانوارها مورد استفاده قرار می‌گیرد و از نسبت هزینه‌های خوراکی به کل هزینه‌های مصرفی به دست می‌آید. از این رو، هرچه سهم هزینه‌های خوراکی کم‌تر و سهم هزینه‌های غیر خوراکی از سبد هزینه‌های خانوار بیش‌تر باشد، بیانگر وضعیت بهتری است. زیرا بررسی‌های اقتصادی نشان می‌دهد که هرچه سطح درامد خانوارها افزایش یابد، سهم هزینه‌های خوراکی آن‌ها از سبد مصرفی کاهش می‌یابد و به سهم هزینه‌های غیر خوراکی افزوده می‌گردد. بنا بر این، هر چه ضریب اِنگِل در جامعه‌ای کم‌تر باشد، نشان‌دهنده‌ی سطح رفاه بالاتر در آن جامعه است (غروی نخجوانی، ۱۳۸۴).