در استقرار و بازتوزیع جمعیت هر سرزمینی، عوامل جغرافیایی متعددی مؤثر هستند. از جمله این عوامل ارتفاع یا پراکندگی عمودی جمعیت است. منظور از پراکندگی عمودی جمعیت، استقرار جمعیت در مناطق جغرافیایی مختلف برحسب اختلاف از سطح دریا می‌باشد. بررسی‌ها نشان می‌دهد در سطح جهانی تعداد و تراکم جمعیت با افزایش ارتفاع کاهش می‌یابد. این پدیده یک مشکل مهم در استفاده و بهره‌برداری از مناطق مرتفع جغرافیایی و عدم سازش و انطباق انسان‌ها با چنین محیط‌هایی می‌باشد. ظاهراً ۵۶٫۲ درصد از جمعیت جهان در ارتفاعی بین صفر تا ۲۰۰ متر زندگی می‌کنند و این فضا فقط ۲۷٫۸ درصد کل سطح خشکی‌ها را تشکیل می‌دهد (پایگاه ملی داده‌های علوم زمین)^.

کاهش زیادفشار جو و در نتیجه کمی اکسیژن در ارتفاعات زیاد، برای زیست بشر خطرناک می‌باشد. بنا بر این عامل ارتفاع خود به تنهایی یک حد نهایی طبیعی برای سکونت انسان‌ها به‌وجود می‌آورد.