در جهان امروز تولید و عرضه‌ی کالاهای فرهنگی سهم به‌سزایی در افزایش تولید ناخالص ملی دارد. بسیاری از کشورهای پیشرفته سهم قابل اعتنایی در بازار فرهنگی جهان دارند و هر ساله میلیاردها دلار از طریق تولید و صادرات کالاهای فرهنگی ذخیره‌ی ارزی مناسبی را برای خود به‌دست می‌آورند. تولید و صادرات محصولات فرهنگی در ایران به‌عنوان یک کسب و ‌کار حرفه‌ای دیده نشده است. در حالی که بسیاری از کشورهای آسیایی از جمله کره‌ی جنوبی، ژاپن، چین و حتی ترکیه در همسایگی ما توانسته‌اند با تولید سریال‌های نمایشی مختلف، سرمایه‌های زیادی را از این طریق به بازار فرهنگی کشور خود تزریق کنند.

ایران در تأمین منابع انسانی، فکری و حتی تجهیزات، چندان عقب‌تر از کشورهای آسیایی نیست اما با این وجود بعضی از کشورها توانستند به راحتی در بازار فرهنگی ایران و بسیاری از کشورهای دیگر نفوذ و سرمایه‌های زیادی را جذب کنند. یکی از علت‌های مهم عدم موفقیت ایران در تولید و صادرات محصولات فرهنگی به‌ دلیل نوع نگرش تولید‌کنندگان و عرضه‌کنندگان این محصولات است.

جهانی شدن تجارت به همه‌ی کشورها فرصت می‌دهد تا محصولات فرهنگی خود را در بازارهای مجازی و غیر مجازی جهانی ارائه کنند و از این طریق ضمن معرفی ویژگی‌های متمایز فرهنگ خود به جهانیان، از طریق تجارت کالا و خدمات فرهنگی و حضور فعال و مؤثر در این بازارها، برای کشور خود قدرت و اعتبار اقتصادی-سیاسی و نفوذ فرهنگی کسب کنند. البته همه‌ی کشورها، از جمله ایران، نتوانسته‌اند از این فرصت‌ها به نحو احسن بهره‌مند شوند. تجارت جهانی فرهنگ به معنای صادرات و واردات جهانی کالاها و خدمات فرهنگی و خلاق است. درباره‌ی آمار تجارت فرهنگی، می‌توان به گزارش چند سازمان از جمله گزارش‌های یونسکو استناد کرد. یونسکو برای کالاهای فرهنگی دو جزء عنصر ملموس و محتوای فرهنگی ناملموس قائل می‌شود. تعیین ارزش واقعی عنصر ملموس به مراتب آسان‌تر از محتوای ناملموس است. در تعیین ارزش اقتصادی کالاها و خدمات فرهنگی، توجه به هر دو عنصر الزامی است.