امروزه تأمین انرژی از اساسی‌ترین پیش‌نیازهای توسعه اقتصادی و اجتماعی کشورها به شمار می‌رود. تغییرات جمعیتی و رشد شهرنشینی علاوه بر ضعف در کارایی جریان تولید، انتقال، توزیع، مصرف و عدم وابستگی لازم به منابع انرژی مطمئن و پاک، موجب افزایش تقاضای انرژی و مصرف سریع منابع آن گردیده است. در حالی‌که روش‌های تأمین و تولید انرژی خود از عوامل تعیین کننده در آلوده نمودن محیط زیست می‌باشند، سرعت تهی شدن منابع تجدیدناپذیر انرژی و افزایش آلودگی‌ها به بحران‌های انرژی و محیط زیست در هزاره‌ی سوم تبدیل شده است.

چگونگی تولید و استفاده از حامل‌های انرژی در بخش‌های مختلف مصرف کننده از عوامل مؤثر در ایجاد آلودگی محیط زیست در مقیاس محلی، منطقه‌ای و بین‌المللی می‌باشد. بر همین اساس توجه به میزان انتشار گازهای آلاینده و گل‌خانه‌ای و بررسی روند تغییرات آنها طی دوره‌های زمانی مختلف، ابزاری مناسب را جهت برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری لازم برای کاهش آثار و تبعات منفی مصرف انرژی فراهم می‌آورد. جمهوری اسلامی ایران با دارا بودن منابع عظیم نفت و گاز از یک طرف و الگوی تولید و مصرف نامناسب از طرف دیگر در گروه کشورهای مصرف‌کننده انرژی در جهان قرار گرفته است. در صورت ادامه‌ی وضع موجود رشد صعودی تولید انواع آلاینده‌ها و گازهای گل‌خانه‌ای به حد بحرانی خواهد رسید و کشور را با چالش جدی مواجه و هزینه‌های اجتماعی و اقتصادی زیادی را به جامعه تحمیل خواهد کرد.

لذا هدف اصلی این مقاله بررسی میزان انتشار مهم‌ترین گازهای آلاینده و گل‌خانه‌ای در بخش‌های مختلف مصرف کننده‌ی انرژی (خانگی، تجاری و عمومی، صنعت، کشاورزی، حمل ونقل و نیروگاهی) و هزینه‌های اجتماعی تحمیلی به جامعه می‌باشد.