RT - Journal Article T1 - JF - srtc-amar YR - 2014 JO - srtc-amar VO - 2 IS - 3 UR - http://amar.srtc.ac.ir/article-1-82-fa.html SP - 29 EP - 30 AB - در متون مدیریتی، هر جا سخن از آمار به میان می‌آید، در پی آن جمله‌هایی می‌بینیم مانند »آمار، اساس برنامه‌ریزی است« یا »آمار، زیربنای برنامه‌ریزی است«. در تبیین نقش و وظیفه‌ی آمار گفته می‌شود که آمار همچون چراغی است برای روشن کردن نقاط تاریک تصمیم‌گیری صریح و بی‌ابهام فرد تصمیم‌گیرنده. شاید بهتر باشد که گفته شود آمار، زیربنای همه‌ی حرکت‌هایی است که در سازمان‌ها انجام می‌گیرد و در صورتی که آمار قابل اطمینان در سازمان وجود نداشته باشد، برنامه‌ریزی با مشکل روبه‌رو خواهد شد و امکانات موجود در مسیر درست به کار گرفته نخواهد شد. از سوی دیگر واضح است که آمار، مهم‌ترین ابزار ارزیابی عملکرد است، که این خود پایه‌ای برای برنامه‌ریزی‌های آینده و یکی از عوامل اصلی سیاست‌گذاری و مدیریت در هر سازمان محسوب می‌شود؛ مقوله‌ای که ارزش آن روزبه‌روز بیش‌تر روشن می‌شود. بی‌تردید، برنامه‌ریزی متکی بر آمارهای درست و دقیق و به‌موقع، یکی از رموز موفقیت و پیشرفت سازمان‌ها است. آنچه روشن است این‌که در کشور ما مرکز آمار ایران مسئول ارائه‌ی آمارهای کشوری است و تلاش‌هایی برای تولید آمار درست و ارائه‌ی آمارهای دقیق و بهنگام در این مرکز انجام گرفته است. همه‌ساله طرح‌های آماری متعددی در موضوعات مختلف اجرا می‌شوند که می‌توانند پاسخ بسیاری از پرسش‌ها باشند. همچنین کتاب‌ها و گزارش‌های آماری مختلفی منتشر می‌شوند که به ارائه‌ی آمارهای ثبتی در کشور می‌پردازند و با استناد به آن‌ها می‌توان برنامه‌ریزی‌های قابل‌اعتمادتری انجام داد. از جمله‌ی این طرح‌ها و گزارش‌ها می‌توان به طرح سرشماری عمومی نفوس و مسکن در کشور اشاره کرد. نتایج سرشماری نفوس و مسکن، یکی از بهترین ابزارهای شناخت ویژگی‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشورها برای برنامه‌ریزی، نظارت و ارزیابی خدمات و فعالیت‌های ملی و منطقه‌ای است. نتایج این طرح، اگرچه ظاهری اجتماعی-اقتصادی دارد، نشان‌دهنده‌ی نگاه فرهنگی رایج در کشور و سبک زندگی ایرانیان است. اما این‌که نتایج این طرح، چه‌قدر در برنامه‌های کشور مورد استفاده قرار می‌گیرد، جای بررسی و پژوهش دارد. در یکی از گزارش‌های تهیه‌شده بر اساس نتایج این طرح که در سومین شماره‌ی مجلّه‌ی آمار، تحت عنوان »نتایج سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن با تأکید بر سرشماری سال ۱۳۹۰« منتشر شده است، آمارهای قابل تأملی وجود داشت که به نظر می‌رسد می‌تواند برای برنامه‌ریزی‌های کشوری با نگاه ملی و منطقه‌ای، کاربردهای فراوانی داشته باشد. اشاره‌ی مجدد به آن‌ها در این متن، تأکیدی بر میزان اهمیت آمار در برنامه‌های فرهنگی، اقتصادی، اجتماعی، و پررنگ‌تر کردن اهمیت بررسی این موارد در برنامه‌ریزی‌های شهری و کشوری است. با نگاهی به نتایج آمارهای جمعیتی کشور و تغییرات آن در سال‌های اخیر می‌توان به حقایق قابل تأملی دست یافت، که چنانچه برنامه‌ی اساسی برای آن‌ها وجود نداشته باشد و شرایط از کنترل خارج شود، آینده‌ی خوبی در پیش رو نخواهد بود. به‌عنوان مثال، در مقاله‌ی منتشر شده، اشاره به افزایش روند شهرنشینی در نیم قرن اخیر شده و از نظر استانی، تهران بالاترین رتبه‌ی جمعیت استانی را در کشور دارا است. خالی از لطف نیست که بدانیم ۱۶٫۲ درصد از جمعیت کشور در تهران سکونت دارند. این در حالی است که این استان، ۰٫۸ درصد از مساحت کشور را داراست. LA eng UL http://amar.srtc.ac.ir/article-1-82-fa.html M3 ER -