سازمان همکاری اسلامی¹، یک سازمان بین‌المللی بزرگ است و همه‌ی کشورهای عضو آن، عضو سازمان ملل متحد نیز هستند. این در حالی است که این سازمان، فاقد ضمانت اجرایی برای قطعنامه‌ها و مصوّبه‌های لازم‌الاجرای خود است. این سازمان بر اساس تصمیم اجلاس تاریخی در رباط (مراکش) در ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۹ میلادی تشکیل شد. سازمان کنفرانس اسلامی دارای ۵۷ عضو است که از لحاظ جغرافیایی به سه گروه آسیایی و آفریقایی و عرب تقسیم می‌شوند.

مرکز تحقیقات آماری، اقتصادی، اجتماعی و آموزشی کشورهای اسلامی (SESRIC) در آنکارا قرار دارد. این مرکز، آمار و اطلاعات فعالیت‌های اقتصادی، اجتماعی و آموزشی کشورهای عضو سازمان کنفرانس اسلامی را منتشر می‌کند و نیز همایش‌ها و کارگاه‌های آموزشی مرتبط با حوزه‌های مزبور را نیز برگذار می‌کند.

در این مقاله، یکی از مهم‌ترین شاخص‌های اقتصادی (تولید ناخالص داخلی)² کشورهای عضو بعد از معرفی مختصر سازمان کنفرانس اسلامی برای دوره‌ی زمانی سال‌های ۲۰۰۴‑۲۰۱۰ میلادی، مورد بررسی قرار گرفته است.

در اقتصاد کلان، شاخص‌های فراوانی وجود دارند که تعدادی از آن‌ها از اهمیت بیشتری برخوردارند. برخی از این شاخص‌ها عبارت‌اند از: نرخ رشد درامد (محصول) ملی، سطح عمومی قیمت‌ها، سطح عمومی اشتغال و بیکاری، نرخ بهره، تراز پرداخت‌ها و نرخ ارز. درامد ملی، محصول ملی و تولید ملی به‌طور عام، کل تولیدات یک کشور را نشان می‌دهند. به عبارت دیگر، حساب‌های ملی، براوردی از محصول ناخالص ملی را ارائه می‌کنند که موجب سنجش عملکرد اقتصاد کشور در تولید کالاها و خدمات می‌شوند.

در میان شاخص‌های اقتصاد کلان، نرخ رشد تولید ناخالص داخلی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است؛ زیرا نه‌تنها به‌عنوان یکی از مهم‌ترین شاخص عملکرد اقتصادی در تحلیل‌ها و ارزیابی‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، بلکه بسیاری از دیگر اقلام متغیرهای کلان اقتصادی، محصولات جنبیِ محاسبه و براورد آن محسوب می‌شوند. در ادامه به بررسی محصول ناخالص داخلی کشورهای مذکور پرداخته می‌شود.