یکی از مهم‌ترین موضوعاتی که در سه دهه‌ی اخیر و به‌ویژه بعد از وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی در کل کشور،خصوصاً در روستاها مد نظر مسئولان بوده، افزایش سواد و کاهش بی‌سوادی است. برای دست‌یابی به این هدف، فعالیت‌های متعددی انجام شد. به‌ویژه سازمان نهضت سوادآموزی صرفاً برای ریشه‌کن کردن بی‌سوادی در کشور در همان سال‌های اولیه‌ی انقلاب و به دستور بنیان‌گذار جمهوری اسلامی، امام خمینی (ره) شکل گرفت.

با توجه به ضرورت و اهمیت آموزش و توسعه‌ی امکانات آموزشی در سراسر کشور، در این مقاله به بررسی شرایط کنونی فضاهای آموزشی در مقاطع مختلف تحصیلی و روند افزایش یا کاهش این فضاها از سال ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۰ پرداخته شده است.

همچنین با توجه به این‌که یکی از مهم‌ترین شاخص‌های مد نظر مسئولان برای ارائه‌ی خدمات آموزشی و بهداشتی به روستاها تعداد خانوار است، روستاهایی که تعداد خانوار بیش‌تری داشته باشند همواره در دریافت امکانات و خدمات رفاهی در اولویت به‌ سر می‌برند. با عنایت به این‌که در طی سه دهه‌ی گذشته اولویت اصلی بیش‌تر برنامه‌های عمرانی، خدمات رفاهی، آموزشی و بهداشتی در روستاها داشتن دست‌کم ۲۰ خانوار بوده است، به بررسی شاخص‌های آموزشی در روستاهای دارای ۲۰ خانوار و بیش‌تر پرداخته می‌شود.

لازم است تأکید شود که این شاخص‌ها در دو مقطع زمانی ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰ و بر اساس نتایج سرشماری‌های عمومی نفوس و مسکن ۱۳۸۵ و ۱۳۹۰ بررسی شده‌اند که منابع اصلی اطلاعات در این زمینه هستند