در سال‌های اخیر، رقابت گسترده‌ای بین کشورها برای جذب منابع و دستیابی به توسعه‌ی بیش‌تر شکل گرفته و در این میان فقط کشورهایی گوی سبقت را از دیگران می‌ربایند که از همه‌ی عوامل و امکانات در اختیار خود، به‌خصوص سرمایه‌های انسانی، در تولید و توسعه استفاده کنند. در این میان، با توجه به هزینه‌های هنگفتی که دولت و خانواده‌ها همه‌ساله برای تحصیل قشر جوان جامعه صرف می‌کنند، لازم است به بازده و پیامد آن نیز توجه شود و با جلوگیری از افزایش جمعیت بیکاران، موجبات رشد و ترقّی جامعه و ایجاد امید و انگیزه میان جوانان را فراهم بیاورد.

شغل در جوامع مختلف، نقش بسزایی در ایجاد هویت اجتماعی افراد ایفا می‌کند. به عبارت دیگر، در فرایند اجتماعی شدن، کسب مهارت‌های شغلی از مهم‌ترین مؤلفه‌های آن محسوب می‌شود. اشتغال، پدیده‌ای است که فرد از مجرای آن به صحنه‌ی فعالیت‌های اقتصادی و اجتماعی کشانده می‌شود و نه‌تنها استمرار و انسجام جامعه‌اش را سبب می‌شود، بلکه از این رهگذر می‌تواند نیازهای مادی و معنوی خویش را نیز تأمین کند. مسئله‌ی بیکاری در دهه‌ی اخیر به‌صورت یکی از مسائل حاد کشورهای توسعه‌نیافته درآمده است. در این کشورها مشکل بیکاری، یک مسئله‌ی دوره‌ای ناشی از کاهش موقت رشد و تولید نیست؛ بلکه به‌صورت مسئله‌ای مزمن درآمده است. به‌علاوه، تفاوت میان بیکاری در کشورهای توسعه‌نیافته و توسعه‌یافته به‌نحوی است که در کشورهای توسعه‌نیافته، بیکاری مختص جوانان و افراد تحصیل‌کرده است، در حالی که بیکاری در کشورهای توسعه‌یافته، افراد مسن و بدون مهارت را در بر می‌گیرد.

با در نظر گرفتن مسائل و عوامل مرتبط با خروجی نظام آموزش عالی و ورودی بازار کار به تفکیک سن و جنس و رشته‌های تحصیلی، تا حدودی می‌توان وضعیت موجود و مطلوب را مورد بررسی قرار داد و به‌عنوان نقطه‌ی شروع، انحراف‌ها از سیاست‌ها و راهبردهای مرتبط با جوانان را اصلاح کرد. در این مطالعه به ارائه‌ی نتایج کلی سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ در حوزه‌ی دانش‌آموختگان و اشتغال آن‌ها می‌پردازد و مقدمه‌ای را در جهت بررسی و تحلیل شاخص‌های مربوط به وضعیت دانش‌آموختگان و اشتغال آنان بر اساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن ارائه می‌کند.