امروزه برخی از محصولات غذایی و کشاورزی مانند گندم به‌عنوان محصولات استراتژیک شناخته می‌شود. از این رو خودکفایی در بخش کشاورزی یکی از شرایط لازم و اساسی در استقلال سیاسی کشور است. اهمیت این موضوع با توجه به شدت و بالا گرفتن تحریم‌ها و افزایش تنش در روابط خارجی و بین‌المللی به وضوح نمایان است و سبب‌شده موضوع استقلال غذایی در اتخاذ راهبردهای کلان کشور از اهمیت دوچندان برخوردار شود.

نکته‌ی دیگری که اهمیت بخش کشاورزی را بیش‌تر نمایان می‌سازد، رشد قابل ملاحظه‌ی جمعیت کشور طی دو دهه‌ی اخیر و به دنبال آن، افزایش تقاضای مواد غذایی است که این امر، تأمین استقلال و امنیت غذایی جامعه را به صورت مسئله‌‌ای اساسی مطرح می‌سازد.

برای توسعه و رشد بخش کشاورزی نیازمند به‌کارگیری فناوری‌های جدید برای افزایش راندمان تولید هستیم، معرفی این فناوری‌ها برای ارتقای بهره‌وری نیازمند سطحی از دانش در بین بهره‌برداران کشاورزی است.

بخش کشاورزی با برخورداری کم‌تر از ۱۲درصد ارزش‌افزوده، ۱۹درصد اشتغال سال ۱۳۹۱ و سهم قابل توجهی از صادرات غیر نفتی و نیز تأمین حدود ۸۰درصد مواد غذایی مورد نیاز کشور، جایگاه با‌ارزشی را در اقتصاد ملی دارد. نرخ رشد ارزش‌افزوده‌ی بخش کشاورزی در سال ۱۳۹۱ نسبت به سال قبل معادل ۳٫۹ درصد افزایش داشته است.

بررسی نتایج حاصل از سرشماری‌ها و طرح‌های آماری بیانگر این موضوع می‌باشد که طی سال‌های اخیر میزان باسوادی در نقاط روستایی رشد بیش‌تری نسبت به نقاط شهری داشته و از طرفی تعداد بهره‌برداری‌های کشاورزی کاهش یافته است. در این مقاله رابطه‌ی بین سن و سواد بهره‌برداران کشاورزی بررسی شده و به دنبال این هدف می‌باشد که آیا می‌توان گفت بیش‌ترین تعداد بهره‌برداری اراضی کشاورزی در دست باسوادترین افراد این بخش می‌باشد یا خیر. همچنین طی دهه‌ی اخیر، بهره‌برداران کشاورزی از نظر سن و سواد به چه سمتی حرکت کرده‌اند.