اقتصاددانان، رشد اقتصادی (رشد تولید ناخالص داخلی) را به‌عنوان یکی از بهترین شاخص‌های رشد و توسعه‌ی اقتصادی کشورها در نظر می‌گیرند. تجربه‌ی کشورها در طی چند دهه‌ی گذشته نشان داده که اگرچه رشد اقتصادی، شرط لازم برای بهبود زندگی افراد جامعه است، شرط کافی نیست. از سوی دیگر برای تعیین رفاه شهروندان، اقتصاددانان به برخی شاخص‌ها پرداخته‌اند که علاوه بر متغیرهای اقتصادی، در بر گیرنده‌ی متغیرهای اجتماعی نیز باشند. یکی از مهم‌ترین این شاخص‌ها، شاخص توسعه‌ی انسانی^۱ است. این شاخص در سال ۱۹۹۰ توسط آمارتیا سن (هندی) و محبوب‌الحق (پاکستانی) و با همکاری گوستاو رانیس، استاد دانشگاه ییل و دسای، استاد مدرسه‌ی اقتصاد لندن، توسعه یافت و از همان زمان توسط »برنامه‌ی توسعه‌ی سازمان ملل»^۲ مورد استفاده قرار گرفت.

توجه این شاخص به‌جای استفاده از درامد سرانه، به جنبه‌های وسیع‌تر توسعه معطوف گردید. این شاخص، ضمن این‌که معیاری برای اندازه‌گیری رفاه شهروندان ارائه می‌کند، اثر سیاست‌های اقتصادی بر کیفیت زندگی شهروندان را نیز اندازه‌ می‌گیرد. این شاخص همچنین کشورها را بر حسب کیفیت زندگی شهروندان و نه صرفاً بر اساس درامد سرانه‌ی آن‌ها رتبه‌بندی می‌کند.