بررسی روند تغییرات رد پای اکولوژیکی سوختهای فسیلی استانهای کشور ۱۳۸۸-۱۳۷۸
|
ایرج تیموری، امیر محمدیفر |
|
|
مقدمه: (4466 مشاهده) |
گازهای گلخانهای۱ به مجموعهای از گازهایی چون دیاکسید کربن
(۲CO)، کلروفلوروکربن (CFC)، متان (۴CH) و اکسید نیتروژن
(۲NO) گفته میشود که همانند شیشههای گلخانه در اطراف زمین عمل کرده از یکسو حرارت خورشید و از سوی دیگر حرارت منتشرشده از زمین را جذب کرده و سبب بالارفتن دمای کرهی زمین میشوند (۳۹۹ ۲۰۰۵٬ Holden and Hoyer,). گاز دیاکسید کربن حدود ۶۰ درصد از کل گازهای گلخانهای را به خود اختصاص میدهد و ۸۱ درصد از کل گازهای گلخانهای از مصرف سوختهای فسیلی بهدست میآید (۲۰ ;۲۰۰۸IEA, ). گزارش سیارهی زنده در سال ۲۰۰۰ میلادی، میانگین جای پای بومشناختی2 ایرانیان را ۲٫۴۷ هکتار براورد نموده است (25 ;2008WWF, ). بر اساس اطلاعات منتشرشده توسط »جامعهی جهانی جای پای اکولوژیک«3، در سال ۲۰۱۰ (اطلاعات بر اساس دادههای سال ۲۰۰۷ بوده است)، میانگین جای پای اکولوژیکی هر ایرانی ۲٫۶۸ هکتار بوده است، درحالی که ظرفیت زیستی4 ایران برای هر نفر ۰٫۸۱ هکتار بوده است. به عبارتی جا پای اکولوژیکی هر ایرانی ۱٫۸۷ هکتار بزرگتر از ظرفیت زیستی است (70-53 ٬۲۰۱۰٬Ewing & others).
بر اساس گزارش بانک جهانی، خسارت سالیانهی تخریب محیط زیست در ایران ۸٫۱ میلیارد دلار یعنی ۷٫۴درصد از تولید ناخالص داخلی را در سال ۲۰۰۵ میلادی به خود اختصاص میدهد
(70-53 ٬۲۰۱۰٬Croitoru and Sarraf). اراضی جنگلی، مرتعی و فضای سبز در دست کاشت نقش مهمی را در کنترل گازهای گلخانهای بر عهده دارند، اما مسئله این است که چگونه میتوان تعیین نمود که ... |
|
واژههای کلیدی: رد پای اکولوژیکی، ظرفیت زیستی، محیط زیست، گلخانه |
|
متن کامل [PDF 1234 kb]
(1268 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
عمومى
|
|
|
|
|
ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|