مسئله‌ی مهاجرت به صورت مهاجرت از روستا به شهر، از شهر به روستا از روستا به روستا یا از شهرهای کوچک به شهرهای بزرگ در جامعه اتفاق می‌افتد. شکل غالب مهاجرت در اکثر کشورهای جهان سوم از جمله ایران، حرکت یک‌سویه و عموماً بدون بازگشت روستاییان به شهرها است، اما طی دهه‌ی اخیر به نظر می‌رسد در نواحی روستایی کشور الگوی دیگری از مهاجرت تحت عنوان مهاجرت معکوس شکل گرفته است. به‌طوری که در نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ تعداد مهاجرین معکوس (شهر به روستا) بیش از مهاجرت روستا به شهر بوده است. طی این دوره تعداد افرادی که از شهر به روستا مهاجرت کرده‌اند، ۷۵۵٬۵۴۶ نفر و تعداد افرادی که از روستا به شهر مهاجرت داشته‌اند ۶۵۵٬۲۵۱ نفر بوده است. در واقع مهاجرت معکوس در این دوره بر خلاف دوره‌های قبل بیش از ۱۰۰ هزار نفر بیش‌تر از مهاجرت روستا به شهر بوده است. از آنجا که هرگونه سیاست‌گذاری و آینده‌نگری در نواحی روستایی با ساختار جمعیت به طور مستقیم و غیر مستقیم ارتباط پیدا می‌کند، شناخت مقصد مهاجران در مهاجرت معکوس و تحلیل الگوهای جابه‌جایی جمعیت و عوامل مؤثر بر آن اهمیت به‌سزایی دارد. در مقاله‌ی حاضر سعی شده، بر اساس نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال ۱۳۹۰ مرکز آمار ایران و با تحلیل و تبیین علمی و به روش کتابخانه‌ای، ضمن بررسی وقوع این‌گونه مهاجرت‌ها در کشور، ویژگی‌های روستاهای مقصد مهاجران در مهاجرت معکوس و علل شکل‌گیری این رویداد مورد مطالعه قرار گیرد. لازم به ذکر است در این مقاله مهاجرت معکوس زمانی اتفاق می‌افتد که تعداد مهاجران شهر به روستا بیش‌تر از تعداد مهاجران روستا به شهر در استان مورد نظر باشد.