باروری به دلیل افزایش موالید، یکی از مؤلفه‌های اصلی^۱ تأثیر‌گذار بر رشد طبیعی جمعیت است. عامل مقابل و کنترل‌کننده‌ی آن در حالت طبیعی مرگ و میر است. در گذشته به دلیل مرگ و میر زیاد، خانواده‌ها برای داشتن تعداد فرزندان مطلوب ناگزیر بودند فرزندان بیش‌تری را به دنیا بیاورند. در نتیجه باروری در بالاترین سطح خود قرار داشت. با وقوع انقلاب صنعتی (در قرن ۱۸ میلادی)، سطح بهداشت عمومی بالا رفت و مرگ و میر به شدت کاهش یافت اما باور قدیمی در مورد فرزندان بیش‌تر، همچنان وجود داشت و مانع از کاهش سطح باروری می‌شد. مدت زمانی که لازم بود تا این باور در جهت کاهش موالید تغییر کند، برای افزایش ناگهانی جمعیت (انفجار جمعیت) کافی بود. فزونی رشد جمعیت نسبت به رشد منابع طبیعی، دولت‌ها را بر آن داشت تا برای جلوگیری از بروز کمبودها و تأمین منابع در کنار سایر پیامدهای اجتماعی و اقتصادی رشد جمعیت، برنامه‌ریزی (مداخله) کنند. مداخله‌ی کشورها در رشد جمعیت از طریق تدوین سیاست‌های مربوط به کنترل مؤلفه‌های آن انجام می‌شود. در چنین شرایطی اگر مداخله‌ی دولت‌ها به موقع صورت نگیرد، بحران جمعیتی رخ می‌دهد که برای حل آن باید بیش‌تر هزینه شود. از سوی دیگر جمعیت پدیده‌ای پویاست و نمی‌توان با یک دوره برنامه‌ریزی به نتیجه‌ی مطلوب رسید. لذا مداخله‌ی دولت‌ها در این خصوص ممکن است طولانی مدت باشد.

این مقاله با هدف بررسی سیاست‌های مداخله‌جویانه‌ی دولت‌ها در سطح باروری به‌عنوان یکی از مؤلفه‌های رشد جمعیت در دهه‌های اخیر با تکیه بر مستندات سازمان ملل تهیه شده است.